o mnie/about me

Piszę i piszę tego posta o mnie i wersja polska jest juz skończona, czyta się ją ponad godzinę, ale ponoć fajnie i przyjemnie jest napisana. Gorzej jest z wersją angielską, którą tłumaczę i tłumaczę i tłumaczę i skończyć nie mogę, bo miałam 2 super trudne operacje na raz i od 2 tygodni śpię. Budzę się tylko by coś zjeść, wziąć prysznic, bo mimo wszystko śmierdzieć nie zamierzam i wziąć tabletki (70 dziennie).

Dlatego przepraszam, że tyle to wszystko trwa! Naprawdę się staram… I jak tylko napiszę ostatnie angielskie słowo od razu umieszczam post i piszą o 2 ostatnich operacjach u profa Hendersona. Dodam też mój profil z numerem telefonu i adresem e-mail do kontaktu ale muszę trochę dojść do siebie. Mój EDS jest tragiczny.

Też se wymyśliłam dwujęzyczny blog…. Szczególnie jak mój angielski leży i kwiczy.

Szczególne buziaki dla Profesora i buziaczki dla moich czytelników jeśli już tacy są :) też szczególne :*

Ewa
………………………………………………………………………………

I'm writting and writting this post about all my story and cannot finish… Well polish version is finished but now I'm trying to translate… It will be a lot of mistakes as my english is not very well. Problem that it last so long is, because this post is sooooo long and in the meantime I had 2 terrible surgeries made by Professor Henderson in Baltimor and after I'm sleeping all the time…. I wake up to eat something, don't know why, I would loose some weight… Take a shower, I don't want to stink…. Not sure maybe I do. Are my jokes funny? I hope so, if not it seems I'm terribly stupid. And take pills (about 70 a day)

So I apologize, that it last so long! I'm really trying to do my best. The moment I write last english word in the story of my disease I will post it and start to write what happened at Prof Henderson.

I am not sure if two language blog was a good idea, but not everyone in Poland speaks english and I want to be helpfull for all of my countrymen and I want to also write for those who doeans't speak polish to have possibility to read my blog and take some help maybe and maybe help me.
I'm sorry for my english. In this long post about my story will be full of mistakes so if there will be someone who would like to make it better I'm here! I will give my number and e-mail address and everything when I at least get better finally! ;)

Speacial kisses to Profesor Henderson :) and kisses for my readers if they already exist! also special ;*

Ewa

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jeszcze jeden oddech...

Obraz
Jest październik, co oznacza, że mam opóźnienie półroczne. Jakoś tak nie mogłam się zebrać, a później było tego wszystkiego tak dużo, że przerażała mnie sama myśl o pisaniu. Zresztą miałam/mam spory problem, by siedzieć przy komputerze (wymaga to jednak konkretnej pozycji). W związku z tym opiszę zwięźle to co najważniejsze, by być już na bieżąco. Dzień po powrocie ze Stanów w marcu zadzwonił do nas tymczasowy opiekun naszych zwierząt, że jeden z moich psów jest w bardzo złym stanie i prosi, by odebrać ją już teraz (planowaliśmy dzień później). Gdy się obudziłam Delfinka (moja suczka) była już w drodze do domu. Nie mogła stać, opadał jej tyłek, tylne łapy odmawiały posłuszeństwa, była też jakby nie do końca świadoma. Myślałam, że jej zdegenerowany kręgosłup dał o sobie znać i ucisnął na rdzeń bądź nerwy. Jedziemy do szpitala dla zwierząt (jedyny z opieką 24/7 w okolicy, nieznane miejsce dotychczas).  Doktor zleca RTG kręgosłupa i na wszelki wypadek RTG płuc. Kręgosłup stał s
Czytaj więcej

Shunt, stabilizacja kręgosłupa, bomba, fluoroskopia....

Obraz
2 dni po wizycie u Dr Damadiana wyruszyłyśmy w podróż z Nowego Jorku do Waszyngtonu, pociągiem. Całe szczęście, że moja ciocia Diane nam pomogła, bo inaczej byśmy zginęły na amerykańskim dworcu, a ona zaraz nam załatwiła “Czerwone Czapki”, czyli takich pomocników, którzy ciągnęli nam bagaże i powsadzali je w odpowiednie miejsca oraz znaleźli nam wygodne miejscówki ze stolikiem i przy oknie. Czerwone Czapki oferują swoje usługi za darmo, jednak wypada dać napiwek, a więc pomoc kosztuje tyle ile uznasz za stosowne.  Pomysł podróży pociągiem był kompletnie nietrafiony. Już w połowie myślałam, że umrę tak trzęsło. To ma być ta osławiona Ameryka? Z pociągami jak za komuny, gdzie trzęsie, wali, stuka i nie wiesz czy to pociąg się rozpada, czy trzęsienie ziemi czy to te ich tornada nas porwały… nie polecam amerykańskich pociągów. Generalnie nie polecam amerykańskiego transportu - w Polsce mamy znacznie lepsze drogi i znacznie lepszy transport publiczny. W ogóle nie polecam Ameryki, jest
Czytaj więcej

Miesiąc po operacji TOS

Obraz
W następnych dniach dochodziłam do siebie w domu. Głównie zajmowałam się spaniem, rano przenosiłam się na kanapę i leżałam, wieczorem prysznic i spać.  Niedziela, 29 lipca Uznałam, że czas najwyższy wyciągnąć szwy. W szpitalu mi ich nie wyciągnięto, bo Dr Prowadząca, poza poniedziałkiem 23 lipca, kiedy wyraźnie zaznaczyłam, że może by po ponad tygodniu od operacji opatrunek zmienić, nie była chętna do zaglądania do rany. Podejrzewam, że nie miała pojęcia jak wyciągnąć ten wielgaśny szew, który był schowany wewnątrz, a na zewnątrz z obu stron cięcia wychodziły żyłki i obie były związane ze sobą na środku. Dość nietypowo. Normalnie szew jest zakończony po jednej stronie, a nie robi się kokardek.  (Rysunek mojego autorstwa, czerwone to rana, niebieskie - duży szew, żółty - mały szew po drenie) Przypomnę, że pełne usunięcie żebra robi się z dostępu śród-pachowego, a więc i blizna jest zlokalizowana pod ręką, na tułowiu, na linii kłaczków. Nie mogę skręcić głowy, ani jej wygiąć
Czytaj więcej